Ta książka była przez wszystkich mocno oczekiwana. Ukazywały się co prawda liczne pozycje poświęcone badaczom kultury ludowej, ale nikt nie pokusił się na ujęcie szersze, o całościowy przegląd dorobku najważniejszych kulturoznawców. Książka "Od kulturozbieractwa do internetu" wypełnia tę lukę. Nie pomija nikogo z wielkich. Na pierwszym planie oczywiście Oskar Kolberg. Jeszcze dalej - badacze puszcz: Kurpiowskiej - Adam Chętnik i Sandomierskiej - Franciszek Kotula oraz niezapomniany twórca autobiograficznej metody poznawczej - Józef Chałasiński. Czym bliżej dniom dzisiejszym: Franciszek Bujak z Podhala, Ludwik Krzywicki, Julian Krzyżanowski, Jan Szczepański, Jadwiga Klimaszewska, Józef Burszta, czy Anna Kutrzeba-Pojnarowa. W tej plejadzie nazwisk poczesne miejsce zajmuje prof. Bronisław Gołębiowski, wielki kontynuator dzieła Chałasińskiego, Glogera i Kolberga. - wstęp Stanisław Zagórski.

Bronisław Gołębiowski, prof. dr hab., urodził się w 1933 roku we wsi Mechowiec (Podkarpackie), w rodzinie chłopskiej. Ukończył Filologię Polską na Uniwersytecie Warszawskim. Już w czasie studiów pracował w czasopismach kulturalnych m.in. W tygodniku “Wieś”, a po studiach w Olsztynie, w dwutygodniku “Warmia i Mazury”. Tam był współzałożycielem klubu inteligencji “POPROSTU” i Stowarzyszenia “POJEZIERZE”. W 1956 roku był współinicjatorem powstania Związku Młodzieży Wiejskiej, pracował w tygodniku “Zarzewie”. Pomagał redagować “Przegląd Socjologiczny” i kwartalnik PAN “Kultura i Społeczeństwo”. W 1967 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych, broniąc rozprawy “Społeczno-kulturalne aspiracje młodzieży”. W 1969 roku został pracownikiem naukowym Katedry Socjologii Kultury Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1974 roku został dyrektorem Instytutu Dziennikarstwa UW, był organizatorem a następnie pierwszym dziekanem nowo powstałego w 1975 roku Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW, którym kierował do 1979 roku, prowadząc jednocześnie Zakład Socjologii Polityki Instytutu Nauk Politycznych UW. Ma na swoim koncie także aktywne uczestnictwo w pracach naukowych International Society for Universalism. W 1962 roku otrzymał I nagrodę im. Juliana Bruna Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich dla młodych publicystów. Jest laureatem licznych nagród naukowych i dydaktycznych Ministra Edukacji i rektora UW. W 1995 roku otrzymał nagrodę główną i medal Zygmunta Glogera za zasługi dla pamiętnikarstwa i kultury wsi polskiej, a także ogromny dorobek naukowy. Bibliografia jego ważniejszych publikacji liczy pół tysiąca pozycji, w tym ponad sto to druki zwarte oraz studia i artykuły w czasopismach naukowych.